Nadwzroczność to jedna z najczęściej występujących wad wzroku. Jakie są jej przyczyny, czym się objawia i czy da się ją leczyć?
Powody nadwzroczności
Nadwzroczność zwana jest też dalekowzrocznością lub hiperopią. Osoby z tą refrakcyjną wadą wzroku określane są dalekowidzami. Nadwzroczność występuje, gdy gałka oczka jest za krótka lub rogówka oka jest zbyt płaska. Obraz powstaje wówczas nie na siatkówce, ale poza nią, co jest przyczyną złego widzenia.
Nadwzroczność (https://www.acuvue.pl/zdrowie-oczu/nadwzrocznosc) uwarunkowana jest genetycznie i nie ma sposobu, by się przed nią ustrzec. Pierwsze objawy mogą być niezauważalne. Wraz ze starzeniem stają się bardziej uporczywa. U dzieci może wystąpić nadwzroczność fizjologiczna, związana z tym, że układ optyczny oka nie jest rozwinięty – zwykle zanika wraz z wiekiem, może jednak przybrać postać przewlekłą. Przyczyną nadwzroczności u dorosłych jest osłabienie i kruchość naczyń krwionośnych w gałce ocznej.
Problemy z widzeniem
Dalekowidze mają problemy z ostrym widzeniem obiektów znajdujących się blisko, ale także w dalszej odległości. Takim objawom mogą towarzyszyć bóle głowy i oczu. Zdarza się występowanie zeza zbieżnego i podwójnego widzenia. Osoby z nadwzrocznością, by widzieć ostro, mrużą oczy i spinają mięśnie gałki ocznej (akomodują). Wada utrudnia codzienne funkcjonowanie, zwłaszcza podczas pisania, czytania i innych czynności. Może prowadzić do niedowidzenia. W zależności od wielkości wady wyróżniamy nadwzroczność małą (do 2,5 dioptrii), średnią (od 2,5 do 6,0 dioptrii) oraz dużą (ponad 6 dioptrii). Z upływem czasu u dalekowidzów mogą pojawić się coraz większe problemy z ostrym widzeniem obiektów oglądanych z dalszej odległości.
Soczewki czy zabieg?
W przypadku stwierdzenia objawów nadwzroczności powinniśmy udać się do specjalisty. Okulista przeprowadzi badanie wzroku za pomocą skiaskopii lub refraktometrii, podczas którego określi stopień nadwzroczności. U dzieci badanie musi być poprzedzone paraliżem możliwości akomodowania, czyli tymczasowym porażeniem mięśnia rzęskowego.
Specjalista zdecyduje też o rodzaju leczenia. Nadwzroczność można skorygować za pomocą odpowiednio dobranych, wypukłych soczewek korekcyjnych o znaku plus (+), w postaci okularów lub szkieł kontaktowych. Ich moc optyczną mierzy się w dioptriach. Można je stosować wymiennie. U osób po 21 roku życia, które mają stabilną wadę, stosuje się też metody chirurgiczne. Polegają one na modelowaniu rogówki za pomocą lasera. Po zakończeniu leczenie zalecane są wizyty kontrolne u lekarza 1-2 razy w roku.
