Historia materiałów odpornych na działanie ognia i pośrednio na wysoką temperaturę sięga czasów zamierzchłych. Zabezpieczenie domostwa przed działaniem ognia było podstawą przeżycia. Potrzebne zatem były materiały ognioodporne.
Cały dom był zbudowany z drewna i pokryty był strzechą słomianą lub trzcinową, która mogła zając się od ognia w każdej chwili. Wystarczyła chwila nieuwagi. Dziś w nowoczesnych budowlach i urządzeniach technicznych stosuje się na przykład materiały takie jak taśma ceramiczna. Jest elastyczna i ma właściwości ognioodporne.
Jednak najbardziej rozpowszechnionym materiałem jest beton ogniotrwały. Stosuje się go w budownictwie i przemyśle. Nie mogą istnieć bez niego stalownie i huty szkła. Wchodzą w skład konstrukcji podtrzymujących główne elementy pieca. Wokół gara pieca do wytopu żelaza panuje niezwykle wysoka temperatura. Beton wielkopiecowy w zakładach stalowniczych i szklarskich dzięki dodatkom mineralnym na przykład cyrkonu staje się odporny na odczyn alkaliczny szkła i żużli wielkopiecowych.
W wyrobach lekkich z dodatkiem wermikulitu używa się go na zabezpieczenie na przykład drzwi do pieców lub podłóg, a także innych elementów ruchomych konstrukcji pieca. W wyrobach małogabarytowych beton zmieszany z krzemionką występuje w postaci bloczków, płyt i cegieł. Są to tak zwane wyroby szamotowe. Dzięki wysokiej zawartości minerałów mogą wytrzymać temperaturę około tysiąc pięćset stopni Celsjusza.
Wspomniane wcześniej wyroby z zawartością cyrkonu mogą oprzeć się temperaturze znacznie wyższej od tej, którą wytrzymuje szamot. Beton cyrkonowy opiera się temperaturze do 1750 st. C.
